Τρίτη 19 Ιουλίου 2016

Η πραγματική ευρωπαϊκή διάσταση του BREXIT ...









Λίγες μέρες μετά την ιστορική απόφαση του βρετανικού λαού, για την έξοδο της χώρας τους από την ΕΕ, έχουμε γίνει δέκτες πολλαπλών εξελίξεων και πολιτικών αλλαγών.
Οι πρώτες αντιδράσεις των Βρυξελλών, ιδιαίτερα των κορυφαίων πολιτικών ομάδων που κηδεμονεύουν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς (Κοινοβούλιο και Επιτροπή), δείχνει το βαθμό έκπληξής τους από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Παρόλα τα σημάδια που κατά καιρούς έλαβαν, όπως τα αποτελέσματα των αυστριακών προεδρικών εκλογών, του δημοψηφίσματος στην Ολλανδία για το θέμα της Ουκρανίας και τη γενικότερη άνοδο της δυσαρέσκειας των πολιτών της Ένωσης, για τους χειρισμούς στα δύο καυτά θέματα της οικονομίας και της λαθρομετανάστευσης. Οι δηλώσεις τους που φανερώνουν σνομπισμό, οι λεονταρισμοί και η τιμωρητική τους διάθεση έναντι του Ηνωμένου Βασιλείου αλλά κυρίως η προσπάθεια απαξίωσης της ίδιας της δημοκρατίας, αμφισβητώντας άμεσα την κρίση των Βρετανών, είναι σημάδια της πολιτικής ένδειας και ανικανότητας των λεγόμενων «ηγετών» της ΕΕ.
Αυτό βέβαια που προκαλεί έκπληξη δεν είναι τόσο το αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος, αν και έχει πολλές αναγνώσεις και υλικό για μελλοντική χάραξη πολιτικής. Έκπληξη προκαλεί η προσπάθεια αναβίωσης του Γαλλογερμανικού άξονα, μαζί με κάποιες χώρες της ΕΕ, ώστε απαλλαγμένοι από τη βρετανική παρουσία να κυριαρχήσουν στην ευρωπαϊκή ήπειρο! Στο πλαίσιο αυτό, ξεκίνησε μια εκστρατεία προπαγάνδας, με σωρεία δηλώσεων, κυρίως Γερμανών αξιωματούχων, περί απόσχισης της Σκωτίας και ένωσης της Βόρειας Ιρλανδίας με την Ιρλανδία. Το θέμα όμως της διάλυσης του Ηνωμένου Βασιλείου, μέσω απόσχισης και ένταξης της Σκωτίας στην ΕΕ, μπορεί να λειτουργήσει ως μπούμερανγκ για τη Γερμανία, ελέω Βαυαρίας, αλλά και για την ΕΕ συνολικότερα, λαμβάνοντας υπόψη για παράδειγμα την Ισπανία (Καταλονία) και το Βέλγιο (Φλάνδρα και Βαλονία).
Κανόνας: ανόητοι πολιτικοί κάνουν ανόητες σκέψεις, διαθέτουν σπασμωδικά αντανακλαστικά και ποιούν καταστροφικούς σχεδιασμούς. Τραγική διαπίστωση δε, ότι οι πολιτικοί που διαφεντεύουν την Ευρώπη δε μαθαίνουν από τα λάθη τους. Η προσέγγιση του τεράστιου γεγονότος της εξόδου της Μεγάλης Βρετανίας από την ΕΕ, ήταν η αρνητική διάθεση που επέδειξαν, κυρίως οι Γερμανοί και ο Γιούνγκερ, να αντιληφθούν τις ιδιαιτερότητες κάθε κράτους μέλους, τις ανάγκες αυτών και τις ανισότητες που υφίστανται σε πολυεπίπεδους τομείς. Τι πραγματικά ώθησε τους Βρετανούς να θέλουν την έξοδο και κατά πόσο αυτή η εξέλιξη θα αποβεί καταστροφική ή/και διαλυτική για αυτό που γνωρίζουμε ως ΕΕ και Ευροζώνη.
Επί σειρά ετών, η Ευρώπη βρίσκεται αντιμέτωπη με 4 προβλήματα που επηρεάζουν άμεσα το μέλλον αυτής.
Greece_and_the_EUΗ οικονομική κρίση, που αποτυπώνεται πρακτικά σε τραπεζική και κρίση χρέους, πτώση των επενδύσεων και της αγοραστικής δύναμης των πολιτών, λιτότητα και δημοσιονομική προσαρμογή. Η απαρέγκλιτη σφιχτή πολιτική των δημοσιονομικών ελλειμάτων και της αυστηρής λιτότητας, χωρίς διευθέτηση χρέους, μοντέλο που επέβαλλε ο γερμανικός παράγοντας, οδηγεί σε περισσότερα δημοσιονομικά κενά ενώ η προστασία των ιδιωτικών τραπεζών, μέσω της ανακεφαλαιοποίησής τους, μετέτρεψε το δημόσιο χρέος σε ιδιωτικό. Η Βρετανία μετά την έξοδο αντέδρασε ήδη, μέσω του Υπουργού των Οικονομικών της, ο οποίος εξήγγειλε μείωση των συντελεστών φορολογίας. Η Ιταλία που αντιμετωπίζει κίνδυνο κατάρρευσης του τραπεζικού της συστήματος, πιέζεται για κούρεμα των ιδιωτικών καταθέσεων και δανεισμό, κατά το Ελληνικό και Κυπριακό πρότυπο, με το βάρος να καταλήγει στις πλάτες των πολιτών. Η λύση που προτείνει ο Ιταλός πρωθυπουργός της προληπτικής ανακεφαλαιοποίησης, μέσω της κρατικής χρηματοδότησης αντιβαίνει στους ευρωπαϊκούς κανόνες, με την Επιτροπή και τη Γερμανία να δηλώνουν ρητά ότι δε θα το επιτρέψουν. Αν όμως η Ιταλία καταρρεύσει, μετά και το BREXIT, το ντόμινο που θα επακολουθήσει, θα είναι μη αναστρέψιμο και θα οδηγήσει στη διάλυση της ΕΕ.
16668667_13322426.limghandler Η ανθρωπιστική κρίση ως επακόλουθο της οικονομικής, αποτυπώνει ρεαλιστικά τα δεινά που βιώνουν οι Ευρωπαίοι πολίτες. Τα σύμφωνα σταθερότητας γερμανικής έμπνευσης και κουλτούρας, η πολιτική αυστηρής λιτότητας και ο αποπληθωρισμός οδηγούν σε ανεργία, ανέχεια, φτωχοποίηση και περιθωριοποίηση. Η μείωση μισθών και συντάξεων, η πολιτική επιβολής συνεχούς φορολογίας και η αύξηση των τιμών σε βασικά αγαθά οδηγούν τους πολίτες είτε σε αυτοκτονία, είτε σε εσωτερική μετανάστευση, αλλά προπαντός σε ευρωσκεπτικισμό. Το δίλημμα για τους Βρετανούς ήταν πολύ απλό, ειδικά για τις μεγαλύτερες ηλικιακά ομάδες και τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα: συνέχιση του οικονομικού αδιεξόδου ή απεμπλοκή και προσπάθεια ανοικοδόμησης με εθνική παραγωγή και οικονομία, απαλλαγμένες από τους στενούς ευρωπαϊκούς κανόνες και πλαίσια. Τα κριτήρια της νομισματικής ένωσης αμέλησαν να λάβουν υπόψη τους τον ανθρώπινο παράγοντα, βασικό όρο της πραγματικής οικονομίας.
wpid-metanastes-kos-dyo.jpgΠροσφυγικό και λαθρομετανάστευση. Η πολιτική ανοικτών συνόρων αποτέλεσε κίνητρο και ενθάρρυνση για περισσότερους λαθρομετανάστες να εισβάλλουν στην Ευρώπη. Αυτή η πολιτική είναι κεντρικό σύνθημα της σχεδιαζόμενης προσέγγισης από την αριστερά και τους πράσινους, η οποία όμως βρήκε πρόσφορο έδαφος σε πολλές πολιτικές ομάδες με αιχμή την κεντροδεξιά της οποίας ηγείται και κηδεμονεύει η Γερμανία της Άνγκελα Μέρκελ.
           Η πολιτική της μαζικής μετανάστευσης δεν αποτελεί λύση στο δημογραφικό και εργασιακό πρόβλημα της Ευρώπης, αντίθετα οδηγεί σε πληθυσμιακή αλλοίωση, διάλυση του κοινωνικού ιστού και δυστυχώς ισλαμοποίηση με τα παρελκόμενα της δημιουργίας τζιχαντιστικών τρομοκρατικών θυλάκων. Η μετανάστευση, σαν κοινωνικοοικονομικό φαινόμενο, βοήθησε και τους μετανάστες και τις χώρες υποδοχής στο να λυθούν προβλήματα, άμεσα εξαρτημένα με προβλήματα δημογραφικά ή/και έλλειψης εργατικού δυναμικού, ανειδίκευτου ή μη. Η μαζική μετανάστευση που υιοθετήθηκε όμως σαν πολιτική λύση για το δημογραφικό και εργασιακό πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η «γηράσκουσα και τεμπέλα» Ευρώπη, δεν έλαβε υπόψη 3 βασικές πτυχές της μετανάστευσης ως λύση και όχι ως δημιουργία προβλημάτων:
  1. Οι μετανάστες οφείλουν να σέβονται τους νόμους και τις παραδόσεις της χώρας υποδοχής.
  2. Ο αριθμός των μεταναστών πρέπει να παραμένει σε αυστηρά επίπεδα ώστε να μπορούν αυτοί να ενσωματωθούν ή/και να απορροφηθούν.
  3. Οι μετανάστες δεν μπορούν να εισέρχονται δια της βίας σε μια χώρα, αλλά νόμιμα και κατόπιν άδειας.
            Η Ευρώπη δυστυχώς και στο όνομα ενός ψεύτικου ανθρωπισμού και μιας ψευδεπίγραφης άμεσης λύσης για το δημογραφικό και εργασιακό, άνοιξε της κερκόπορτες με αποτέλεσμα να βιώνει σήμερα τις τραγικές συνέπειες των πολιτικών επιλογών της. Η Βρετανία, αν και πολυπολιτισμική χώρα, συνέπεια της αποικιακής ιστορικής της διαδρομής, αδυνατούσε να δεχθεί έτι περισσότερους μετανάστες. Οι χώρες του Βίζενγκραντ, αποφάσισαν να αντιταχθούν στο σχέδιο μετεγκατάστασης, με αποκορύφωμα την απόφαση του Ούγγρου πρωθυπουργού Όρμπαν να θέσει σε δημοψήφισμα το σχέδιο για τους πρόσφυγες. Πλείστες χώρες έθεσαν σε εφαρμογή το άρθρο 25 της Συνθήκης του Σένγκεν και έκλεισαν τα σύνορά τους, ενώ οι χώρες των Δυτικών Βαλκανίων έφραξαν τις μεταναστευτικές οδούς. Το πρόβλημα όμως παραμένει, οι λύσεις που προκρίνονται ουδόλως μειώνουν τις ροές, ενώ δεν αντιμετωπίζουν το πλήθος αυτών που ήδη έχουν εισέλθει. Για τους πολίτες της Ένωσης, τα λάθη αυτά αποτυπώνονται στην καθημερινότητά τους, αυξάνει τον ευρωσκεπτικισμό και δρα ως καταλύτης στα διαλυτικά φαινόμενα.
Brussels_Metro_02_454x280-450x278Η γηγενής και εισαγόμενη τρομοκρατία. Η ελληνική κοινωνία, παρασυρόμενη από την αριστερή προπαγάνδα της Κυβέρνησης και των ΜΜΕ, ότι είναι ωμές οι πληγές της προσφυγιάς από την μικρασιατική καταστροφή, την Κύπρο αλλά και της αναγκαστικής μετανάστευσης λόγω της φτώχειας και της ανέχειας, τόσο κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου, όσο και μεταπολεμικά, πίστεψε ότι το δράμα των ανθρώπων που χτυπούν την πόρτα μας, ήταν αληθινό και πρόστρεξε σε βοήθεια και αλληλεγγύη. Βέβαια κανείς δεν την προειδοποίησε ότι πολλοί εξ αυτών είναι ριψάσπιδες που δείλιασαν να πολεμήσουν για την πατρίδα τους, τζιχαντιστές με αποστολή να διαλύσουν κάθε έννοια χριστιανικού πολιτισμού και να επιβάλλουν τη σαρία και το σουνιτισμό, κλέφτες, βιαστές και εγκληματίες που διώκονται στην πατρίδα τους αλλά και μετανάστες από αφρικανικές κα ασιατικές χώρες, που αν και φτωχοί και απελπισμένοι, αδυνατούν να υπακούσουν σε νόμους και κανόνες μιας ευνομούμενης πολιτείας, γιατί έτσι απλά έμαθαν στις δικές τους απολίτιστες χώρες.
Πολλές δε ευρωπαϊκές χώρες γνώρισαν τον τρόμο τρομοκρατικών επιθέσεων στο έδαφός τους, στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, στην Κολωνία και αλλού σε μικρότερη κλίμακα. Βίωσαν την ωμότητα των ληστειών, βιασμών και προπηλακισμών, ανθρώπων που είτε δεν αφομοιώθηκαν κοινωνικά και πολιτιστικά είτε διακατέχονται από ισλαμικό μένος.
Όλα τα παραπάνω είναι οι κυριότερες πτυχές του προβλήματος που αντιμετωπίζει η ΕΕ και η λεγόμενη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αλλά κυριότερα ο εφελκυστικός παράγοντας του ευρωσκεπτικισμού. Το BREXIT δεν είναι μια απλή επιθυμία εξόδου από την ΕΕ, αλλά απόρροια της ΕΕ όπως υφίσταται σήμερα. Μια ΕΕ, όπου κάθε αντίθετη άποψη αντιμετωπίζεται με ταμπέλες και παρωπίδες, όπου κάθε έννοια έθνους και πατρίδας παραπέμπει σε ρατσισμό, όπου κάθε πολιτική αντιτίθεται στην κοινή λογική. Αλίμονο, δεν πιστεύω στην εσωστρέφεια της πολιτικής, δεν προωθώ το διχασμό, αηδιάζω με το λαϊκισμό και δεν είμαι θιασώτης της περιχαράκωσης και απομόνωσης των χωρών. Βέβαια, έχω κάθε δικαίωμα, πολιτικό και ηθικό, να είμαι ευρωσκεπτικιστής απέναντι σε μία ΕΕ που μεθοδικά καταργεί το δημόσιο συμφέρον, καταλύει την εθνική συνταγματική τάξη και ισχύ, καταργεί σύνορα, επικράτειες, πολιτισμούς και εθνικές παραδόσεις και κυρίως θυσιάζει το έθνος στο βωμό μιας εύκολα χειραγωγούμενης πολυπολιτισμικής ανθρώπινης μάζας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου